Ons land is nu anders dan gisteren en helemaal anders dan eergisteren. We zijn ons er niet altijd bewust van. Pas wanneer we ons gedrag, onze samenleving en onze faciliteiten en mogelijkheden bezien en vergelijken met jaren geleden zien we verschillen. Nu met toen, die goede oude tijd.
Eigenlijk zien we pas verschillen wanneer we ons proberen te herinneren, hoe onze grootouders en ouders leefden. Als wij ons herinneren wat hun preoccupeerde en in hoeverre zij zelf hun leven konden inrichten, wordt het ons duidelijk, dat alles nu anders is. Hun waarden, zijn niet onze waarden.
In vijftig of zestig jaar beleven we voldoende om er tot aan de dood plezier of last van te hebben. We herinneren ons onze ouders en beleven de kinderen. We zijn de midden-generatie. We denken de toekomst te hebben, maar het blijkt dat we het steeds meer met onze verworvenheden moeten doen.
We slijten en moeten gerepareerd worden, al of niet met nieuwe onderdelen. Wij eisen zorg en aandacht. We vinden dat we daar evenals onze oude vrienden en kameraden die nu concurrenten lijken,
recht op hebben. Het zijn onze normen, die ervoor zorgen, dat we allemaal waardevol blijven
Ons land is een ander land, dan het land van onze ouders en het land van onze kinderen. Zoals wij geen tijd hadden voor het kneuterige gedoe van onze ouders, hebben onze kinderen weinig op met onze burgerlijke waarden. Alles wordt anders. Alleen onze normen zijn voor alle generaties.
We zijn niet langer wie we waren. We zijn nooit geweest wie we worden. We herinneren ons het verleden, daaruit maakten wij het heden. Onze kinderen mogen het waarderen en de toekomstige samenleving navenant ontwikkelen. Onze waarden zijn van ons en verdwijnen met ons. De tien geboden blijven.