Een op de drie 11- en 12-jarigen maakt zich schuldig aan crimineel gedrag. Dat hebben onderzoekers vandaag gezegd op een congres in Amsterdam. Het gaat bijvoorbeeld om diefstal, bekladden van muren of ernstig agressief gedrag.
De onderzoekers baseren zich op onderzoek uit 2006, waarbij kinderen is gevraagd naar eigen crimineel gedrag in het voorgaande jaar. Zelfrapportage is op die leeftijd behoorlijk betrouwbaar, zegt psycholoog Rolf Loeber, hoogleraar in Pittsburgh en aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Andere cijfers ontbreken; crimineel gedrag van kinderen onder de 12 jaar valt niet onder het strafrecht en wordt niet geregistreerd.
Volgens Loeber wordt crimineel gedrag van jonge kinderen te vaak gebagatelliseerd. „Het zal wel overgaan. Net als bij Pietje Bell.”
Hij vindt dat niet terecht, omdat de meeste zware misdadigers al in hun kindertijd crimineel gedrag vertoonden. Deze zomer verschijnt het eerste onderzoeksrapport over aard, omvang en oorzaken van kindermisdaad. Loeber werkt aan dat onderzoek mee.
Ook kinderen met ernstige gedrags-stoornissen lopen meer risico op een latere criminele carrière. Gedragsgestoorde of criminele kinderen moeten al jong getraceerd worden, zegt Loeber. Dat kan door allert te zijn op afwijkend gedrag als spijbelen, liegen, stelen, ernstig pesten of wreedheid jegens mensen of dieren.
Kinderen die afwijkend gedrag vertonen én hun ouders moeten begeleiding krijgen als dat gedrag aanhoudt, vindt Loeber. Zo kan veel ellende worden voorkomen, voor kinderen, ouders en slachtoffers. Preventief ingrijpen kost de maatschappij uiteindelijk minder dan de latere criminaliteit.
Volgens de onderzoekers is het belangrijk dat kinderen die probleemgedrag of crimineel gedrag vertonen langere tijd worden gevolgd. Alleen dan komen betrouwbare cijfers beschikbaar en wordt duidelijk hoe de kinderen effectief geholpen kunnen worden.
Kindsoldaten maken plezier hangende aan stroppen naast twee gehangenen.
Is dit een getruqueerde foto? Zo te zien niet. Wij kwamen hem tegen, toen we een illustratie zochten op internet voor bovenstaand artikel. Wat de foto in ieder geval illustreert is het moderne fenomeen van ‘kindsoldaten’. Niet alleen in Afrika, maar ook in Colombia, Mexico en Peru. Alsook in landen als Afghanistan, door Azië tot in Indonesië. Ver weg, denken wij dan in de Antillen. Helaas is daarop het enige juiste antwoord, dat dit steeds dichterbij komt. Met name omdat wij allen maar steeds denken dat dit ‘ver weg’ is en wij onverschillig geworden zijn en zelfs menen daarvoor niet verantwoordelijk te zijn. In Haiti waren onlangs onlusten vanwege te hoog opgelopen voedselprijzen. Zwerfjongeren vechten daar onderling op straat om een blik sardientjes. Wij schrijven ARCO niet om slecht nieuws te brengen. Juist om hoop. Maar soms ontkomen we er niet aan te moeten wijzen op onheil dat men kan zien aankomen, als we onverschillig blijven.
Het is zeker denkbaar dat we als ouders en als gemeenschap (scholen enz.) de afgelopen 50 jaar een onjuist opvoedkundig beleid hebben gevoerd, waarvoor we nu de rekening gepresenteerd krijgen. De jeugd wordt ‘crimineel’.
Laat ons echter voorop stellen dat dit soort dramatische alarm-verhalen (zie bovenstaand artikel) meestal uit een bepaalde religieus-fundamentalistische hoek komen. Vaak is dan de achtergrond dat een of andere religie er harder ‘ingeramd’ moet worden. Dit varieert van Christendom tot Islam tot Hindoeisme.
Bedenk voorts dat op de muren van de pyramiden en graftomben in Egypte reeds de jammerklacht geschreven staat dat het mis zal gaan met de ‘jeugd van tegenwoordig’. Toch leven we nog steeds. Het moet dus toch nog meegevallen zijn met die jeugd.
Maar dat gezegd hebbende, zijn er zeker aanwijzingen dat de wijze van aanpak in de educatieve sector te weinig structuur biedt aan kinderen en jongeren. Leraren op de SGB hebben ons verteld dat zij bang zijn voor sommige leerlingen en dat daarom de professionele bewaking op die school nodig is.
Waar zijn we mee bezig?
Als men zoiets hoort, dan vraagt men zich af waar we mee bezig zijn? Er was vroeger geen bewaking op school, alleen maar surveillance door de leraren. Die liepen altijd met z’n tweeën rond op het schoolplein. En natuurlijk waren er soms vechtpartijen. Maar dan waren ze er altijd onmiddellijk bij en liep de zaak niet te zeer uit de hand.
Waarom is dat nu niet meer mogelijk? Waar zijn die leraren nu echt bang voor? Is het niet beschamend dat de leraren het zonder professionele bewaking niet meer af kunnen? Is de school te groot? Zijn er teveel leerlingen? Wat is er werkelijk aan de hand?
Of is de wijze van onderwijs geven (en de opvoeding thuis) inderdaad te weinig gestructureerd? Wij bedoelen niet dat het nodig is om meteen weer lijfstraffen in te voe-ren. Maar misschien wel meer structuur, duidelijkheid voor de leerlingen en leraren.
Wie kan ons en de bevolking uitleggen wat er aan de hand is op school (met name de SGB)? Wat moet er nu gebeuren om een en ander recht te trekken, zonder extremen als (gewapende?) bewaking?
Natuurlijk is het plaatje gekozen voor het effect van overdrijving. Wij hopen een discussie los te maken. ARCO heeft het UniCollege meermalen bezocht en we waren onder de indruk van wat daar met weinig middelen gedaan wordt op een vrije maar gedisciplineerde manier. Vrij en structuur kan dus best samengaan. En op verrassend effectieve manier.
Geld of toewijding?
‘Het is een ieders plicht om met toewij-ding te werken aan het welzijn van de gemeenschap’. Is dát het niet waar het aan schort? Vroeger werden wij door onze religie veel meer gedreven om ons werk goed te doen - met toewijding - dan tegenwoordig. Ook de veelal atheïstische socialisten hadden die gedrevenheid. Maar dat is weg. We hebben in meerderheid een puur materialistische weg ingeslagen. Alleen geld is nog van belang. Als er ergens een probleem is om op te lossen, dan gooien we we er geld tegenaan, liefst zo min mogelijk. Maar met geld zonder toegewijde arbeid komt men er niet. Als het geld op is, is het probleem niet weg.
Kindsoldaten
We blijven nog even bij de kindsoldaten. Wat is dat voor vreemd fenomeen? Hoe kunnen wij uitleggen dat al deze fenomenen verbonden zijn? De oorlog die de FARC voert in Colombia heeft zijn oorzaak vooral in de armoede. De socialistische FARC probeert de mensen te mobiliseren voor een socialistische staat, omdat zij menen dat er dan meer recht en welvaart zal zijn voor iedereen.
Dit is gebleken gewoon niet waar te zijn. De socialistische staat brengt niet meer geluk en voorspoed. Hij brengt minder voorspoed en meer repressie (en daardoor minder geluk). Het enige voordeel van het socialisme is dat iedereen arm is. Dat is een soort troost, of negatieve lotsverbondenheid.
Drie miljoen vluchtelingen
Wat verwachten wij nu van de kinderen onder de 3 miljoen interne vluchtelingen in Colombia? Is niet te verwachten dat er kindsoldaten zullen worden gerecruteerd onder deze groep? En zullen andere door de situatie niet in de criminaliteit terecht komen?
Het gaat er niet om een ‘slachtoffer-cultuur’ te promoveren. Er zijn vele mensen die dit soort ellende meemaken en toch niet kiezen voor de criminele optie. En in zulke moeilijke omstandigheden komt men vaak ook enorme compassie tegen. Mensen zijn zeer plooibaar en lankmoe-dig.
Maar het is een gegeven, de eeuwen door, dat oorlog, armoede en schaarste een vruchtbare bodem is voor allerlei soort criminaliteit. Ook het via de media (tv, film en nu internet) bombarderen van jeugdigen met allerlei geweldscenes zet aan tot criminaliteit. Het gedrag van mensen wordt beïnvloed door factoren van buiten af (opvoeding, scholing, religie, media) en door individuele aanleg. Het is dus geen kwestie van ‘of, of’; het is een kwestie van ‘en, en’.
Zr. Maria Höppner stichting
Met andere woorden, wij kunnen heel veel bereiken met goede opvoeding, scholing. media en spirituele instructie. Gedragsbeïnvloeding via deze kanalen werkt, d.w.z. voorkomt veel schade aangericht door (jonge) criminelen.
Voor dit doel werd zo’n 25 jaar geleden de Zr. Maria Höppner stichting in Bonaire opgericht. Maar reeds lange tijd staat één van de twee tehuizen gewoon leeg. Ook is de wijze van functioneren, vergeleken met vroeger, veel minder effectief. De reden is eenvoudig. De toewijding en gedrevenheid van vroeger is weggeëbt en de moreel corrumptieve invloed van de politiek heeft de stichting aangetast. Wij moeten morgen dus niet huilen als de criminaliteit toeneemt.